در شگفتم از مردمی که خود…

زیر شلاق ظلم زندگی می کنند..

و بر حسینی میگریند که آزاد زیست…

خدایا…

کاش اعتراف کنی

… جهنمی در کار نیست…

برای ما همین روزهای برزخی زمینی کافیست.

گوش كن زمزمة تلخ مرا

كه كليد در گنجينة اسرار من است

تا بگويم به تو بس قصة غم

وپس از آن بنشينيم به حال دل من گريه كنيم

                                          ***

شكوه ها دارم من

شكوه از دست زمانه ، تقدير

شكوه از دست پدر

بابسي بغض ترك خورده ز دست مادر

آري ! از اين دونفر

دل من پر خون است

كاش يك لحظه در آن موعد شهوتراني

يادي از عاقبت مستي خود مي كردند

تا بدين گونه مرا

به سراشيبي پر نفرت هستي وحيات

رو به اعماق جهان هل ندهند

راستي ! بچه كه بودم هر دم

مي شنيدم زپدر، ازمادر

«زندگاني زيباست

زندگي شيرين است

زندگي چون رؤياست»

ونمي فهميدم

كه چرا در نظر آدميان

زندگي تا اين حد

خوب  و پر مفهوم است؟

                                            ***

سالها چون گذر  باد گذشت

وكنون من شده ام، نوجواني كه نه چندان زيباست

باسؤالي كه جوابش چون باد

در افق هاي دلم ناپيداست

هر كه را مي بينم

تا نگاهش به گل سرخ افتد

با دو صدشادي وشور

بي تاٴمل گويد:

«وه چقدر اين زيباست

سرخي اش همچو شراب است

ورنگ سبزش

مظهرسر خوشي فصل بهار»

ولي افسوس كه در چشم منِ افسرده

 مطلقا زيبا نيست

شاخه اي از گل سرخ

تا كه چشمم به رخش مي افتد

سرخي اش زخم دلم را به نظر مي آرد

رنگ سبز برگ آن هم بي درنگ

مي كشد طرحي ز مرداب حيات و زندگاني                                              

روي لوح خدشه دار از غصه هاي جان من

من به هر سو مي كشم موج نگاه خويش را

مردمي مي بينم پست تر از حيوان

عنكبوتاني كه در پشت حجاب تار نيرنگ و فريب

در كمين مگس مستي وعيش وهوس وسيم و زر اند

وكنون اي تو كه از هستي وسرمستي واحساس غزل پاكتري !

توبدان درنظر خستة اين تازه جوان

بي تو حتي يكدم

زندگي زيبا نيست

زندگاني بي تو

خامش وبي معني است.